Achter elk masker...

Ik ben onwijs enthousiast over de serie The Crown! En al sinds aflevering 1 vraag ik me af hoe vorsten en staatshoofden dit doen: hun eigen emoties (al van kinds af aan) wegslikken, voelen dat hetgeen je voelt er niet mag zijn en volledig in dienst staan van wat de ander wil en zegt. Ik merk op dat ik me afvraag hoe de spanning in hun kelen zou voelen, hoe goed het contact is met hun gevoel. Zouden ook zij last hebben of krijgen van globusklachten (gevoel van brok in de keel maar dan constant)? Ja: absolute beroepsdeformatie! Seizoen 3 aflevering 3 volgt een ontwapenende scene waarin deze vraagstellingen deels aan het licht komen. Er is een aangrijpende gebeurtenis in Engeland en gedurende de hele aflevering zie je actrice Olivia Colman letterlijk wegslikken wat ze voelt. Ondanks angst en emoties in haar ogen te zien zijn, zie je dat ze hier geen gehoor aan kan of mag geven. Ze slikt het weg. Daarna volgt de scene waarin de Queen vertelt dat ze het idee heeft dat er iets mis met haar is, ze kan namelijk niet (meer) huilen. “I dept a bone dry eye”, aldus Queen Elizabeth. Niet alleen in het geval van de aangrijpende natuurramp in Aberfan in 1966 blijven de tranen uit, maar ook op andere ontroerende momenten: “I couldn’t” en “nothing”. ''Logisch'' hoor ik mezelf denken. In eerdere afleveringen zien we waarin de coping 'niet huilen' is ontstaan, namelijk in de scenes van haar kinderjaren. Je ziet de jonge Elizabeth voelen, reageren, emoties uiten maar ook dat dit door het hof niet wordt geaccepteerd of 'de kop in wordt gedrukt'. De koningin voert dit gesprek met president Harold Wilson (gespeeld door Jason Watkins) en hij reageert daarop met: “we can’t be everything to everyone and stay true to ourselves.” Waarna hij uitlegt dat het in zekere zin zelfs een zegen is dat ze niet hysterisch emotioneel is, waarna de uitspraak: “The truth is, we barely need humanity” volgt. Juist dit was de gedachte die ik al vanaf aflevering 1 had, ze lijken wel machines. De scene raakt me omdat ik weet dat niet alleen vorsten en staatshoofden hiermee worstelen. Ik zie dagelijks mensen die hier tegenaan lopen. Ik voel dagelijks kelen die dit verkroppen en ik hoor dagelijks stemmen die daaronder lijden. De keel, het slikken, de adem en de stem staan namelijk symbool voor dit vraagstuk. En vaak gaat dit om ingesleten patronen, evenals in de serie gebeurt, ontwikkelen we als kind zijnde al bewustzijn op of we wél of niet veilig genoeg zijn om te laten zien wat we voelen en denken. Zeker als er in jouw opvoeding geen ruimte was voor emoties of je simpel weg nooit hebt mogen leren wat je met emoties mag, ontwikkelen we een zekere coping (als fight, flight of freeze) rondom emoties, en daarmee ook rondom adem, keel en stem. Het spreken van jouw waarheid, laten zien wie je bent. Je emoties uiting durven geven, kwetsbaarheid durven tonen. Dát is wat ons mens maakt, dát is wat maakt dat we 'vrijheid' mogen en kunnen ervaren. Dát is waar het leven om draait.