Je bent HELEMAAL welkom!
Ze kwam binnen en benoemde gelijk dat ze de hele ochtend al opzag tegen de sessie met mij. Ik vroeg wat er allemaal door haar heen ging en ze begon met praten.
''Ik voel gewoon angst, omdat ik weet dat je alles (door)ziet en voelt. Ik kan hier geen masker ophouden en moet/wil het achterste van mijn tong laten zien''.
''Het voelt of je met de billen bloot moet dus?''
''Ja, zei ze, en ze begon te huilen''.
Ik vroeg haar de ogen te sluiten en vertelde hoe ze deze ochtend dus wakker werd met het idee dat ze om 11:00 de arena in moest. Dat ze op dat moment haar harnas aantrok en begon met vechten.... meer tranen vloeide.
''En? Hoe is het nu in de arena?'' vroeg ik.
''Nou het uitspreken van deze angst, geeft al opluchting en ruimte. Mijn lijf tintelt helemaal.''
''Maar voelt het nu ook al veilig?''
''Nou, jouw reactie helpt al. De veiligheid die je me laat voelen, maakt al dat het zachter voelt hier''
''Dus het is geen arena, maar een warme ruimte'' zeg ik.
''Ja, ik denk het wel''
''Kan je dat ook zo voelen?''
Ze sluit haar ogen en ik zie haar verstarren, de oordelen bijna door haar hoofd gaan.
''Nee''
Langzaam probeerden we op lichamelijk, energetisch en mentaal niveau de ruimte te maken. Dwars door het harnas heen lieten we langzaam wat delen van perfectie, overtuigingen en emoties los.
Elke keer nodigde ik haar weer uit alles van haar te laten zijn.
Haar rauwigheid, lelijkheid, zachtheid, pracht én kracht.
En dan werkte we vervolgens met de reactie die daarop kwam: mét het verdriet, de woede en frustratie die eruit moest, de angst maar ook de lach, alles kwam voorbij. Alles werd gevoeld, geuit en ervaren.
De hele ruimte werd gebruikt, houdingen werden aangenomen, de adem werd de geleider van de emoties en de stem de uitingsvorm van het binnenste.
Er werd geschreeuwd, gegild, gepuft, geprutteld, gezeten, gelegen, gestaan, gedanst, gefluisterd, gesproken, gehuild, gevoeld en geleefd.
Er werd geleefd!
Voluit!
Alles was er, alles was welkom.
Haar hele zijn was er.
In al haar rauwigheid.
De energie zakte en ik vroeg waar ze behoefte aan had.
''Ik wil liggen'' zei ze.
''Ga je gang'' zei ik
Ze nam plaats op mijn behandeltafel, ik masseerde wat en we deden een aanwezigheidsoefening. Ze zakte, ze kwam langzaam maar zeker in een steeds diepere overgave en ontspanning.
Uiteindelijk nodigde ik haar uit in een foetus-houding en zette ik in deze ontspanning het liedje ''All of me is welcome here'' op:
''All of you is welcome here
I see your scars, I see your tears
I see your spark, I see your fears
And all of you is welcome here
All of you can soften now
Let down your guard and your disguise
And let me see what's in those eyes
And all of you can soften now''
Daarna vroeg ik haar langzaam overeind te komen en tegenover me te gaan zitten.
Terug waar we begonnen.
Ze keek me aan en ik zag het: Ruimte. Liefde. Zijn. Ontspanning en zachte kracht.
Een andere vrouw zat voor me.
Geen angst, geen onderdrukking, vermomming of onzekerheid.
Ze was er, helemaal!
Welliswaar moe en uitgeteld.. ;), maar ze was er!
En wát is ze prachtig, wát is ze welkom. In alles wat ze is en kan zijn, is ze welkom hier.
Wat een rauwigheid, wat een heerlijk werk.
Wat fijn om iemand door al die lagen heen te mogen zien gaan, enkel door de uitnodiging volledig zichzelf te zijn. Wauw, wat een werk.
Wauw! Wauw! Wauw!
Dankjewel prachtige vrouw!
Dankjewel.
