Vertrouwen in waarheid

Foto: Daniela Depau (2017, start van GewoonLise)

Het is alweer 10 jaar geleden dat ik na veel horten en stoten afstudeerde als logopedist. Dat die route nooit vanzelf is gegaan heb ik al menig blog over geschreven. Mijn kijk op logopedie is anders en mede dankzij deze route heb ik altijd al een kritisch én vooral eigen perspectief gehad.

Zondag 22 juni'25 verliep mijn registratie in het kwaliteitsregister (BIG-registratie) en daarmee ben ik dus logopedist af. Als in: ik word niet meer vergoed en erkend door zorgverzekeraars.

In 2017 besloot ik mijn praktijk op te zetten die tot 2023 doorliep als deels ongecontracteerde logopediepraktijk. In 2023 maakte ik al bewust de keuze om dat deel los te laten, maar het is nu dus echt klaar. Hoewel ik de kennis en kunde die ik heb opgedaan natuurlijk nog steeds meeneem en nooit zal vergeten.

Het is m.i. gek dat de paramedische beroepen zich zo strak en zoveel moeten verantwoorden richting het register voor gemiddelde minimale vergoeding van verzekeraars (ook nog in ruil voor een absurde bak administratie en allerlei eisen). Daar waar het vertrouwen in mijn kennis, inschatting en ervaring nauwelijks echt mee mag tellen.

Enerzijds lucht het me op dat ik hier niet meer bij aangesloten ben en heb ik hier in 2020 al een bewuste keuze in gemaakt, door geen punten te verzamelen en bijscholingen op dit vlak te doen. Anderzijds voelt het nog steeds wat oneerlijk, ouderwets en niet juist. 

Toen ik in 2017 solliciteerde bij Aventus als docent Loopbaan & Burgerschap noemde ik dat ik ben getraind in taal en woordenschat en dat het begrijpen van de maatschappij alleen al in het begrijpen van de taal ligt. Al mijn lessen stonden daarom in het teken van voelen, mening vormen én taal begrijpen. Mijn kennis vloeide door dit vak heen.

Het communiceren bleef een rode draad. Het vinden van een stem, het ‘functioneel’ ademen en luisteren naar jezelf vonden steeds meer hun kern zowel in mijn praktijk als in het onderwijs. Het lijf heeft een stem, onze wil is onze stem.

Voor mij gaat logopedie, wat bestaat uit de twee woorden logos (woord) en paideia (opvoeding), over taal leren geven aan ons innerlijk weten en gevoel.

En ik heb menig klant mogen helpen zijn/haar proces hierin op zowel lichamelijk als geestelijk niveau samen te brengen. Welke vorm van behandeling daar ook in hanteerde. Dit was altijd het uiteindelijke doel.

Voor mij is het meer dan trucjes aanleren in 30 minuten die 'verantwoord' of 'goed' of 'gezond' zouden zijn. Het gaat over gedragsverandering die vanuit een innerlijke beweging moet komen, anders beklijfd het niet.

Inmiddels werk ik sinds 2023 als ondersteuningsspecialist bij de Vrijeschool. Hier begeleid ik leerlingen met verschillende (leer)moeilijkheden in het voortgezet onderwijs, zoals o.a. Dyslexie. En ook daar gaan redelijk wat bellen van kennis rinkelen, want taalontwikkeling is immers taalontwikkeling. Communicatie, sociale vaardigheden en omgaan met stress en spanning d.m.v. de adem stromen door deze functie heen.

Zoals ik al eerder leerde: een vakgroep kan mij niet passen of begrijpen. Toch zal de opgedane ervaring en kennis mij nooit verlaten. Er is ooit een basis gelegd van waaruit ik verder zal blijven werken. Een liefde voor échte ontspannen communicatie en taal die van binnenuit mag komen:

Het leven (lees: bewegen én spreken) van onze waarheid!

Beste KP, 

Ik wil mij niet opnieuw registreren omdat ik vertrouw op mijn kennis. Nee, het is niet altijd up-to-date of ‘evidence based’ maar wel écht. Ik gebruik geen ingewikkelde vakjargon omdat ik hier niet in geloof en hier niet voor sta. Menselijkheid is rauwer, echter dan dat. We willen het leven allemaal begrijpen en ervaren. Niet geforceerd hokjes en vakjes afvinken, maar gewoon leven en ervaring opdoen en daarop leren vertrouwen. Dit past niet altijd in een gezette tijd, in gestelde doelen. Helen forceer je niet en heeft tijd nodig. Evenals groei.

Ik hoef mij niet te bewijzen aan de ‘buitenwereld’ omdat ik het allemaal gewoon al in huis heb. En het is jammer dat jullie hier beroepsgroepen, samen met de verzekeraars, zo weinig ruimte aan geven. Als je het mij vraagt is het tevens een van dé redenen dat we een tekort hebben én krijgen aan paramedische professionals. Het klopt gewoon niet en het vraagt om een upgrade naar vertrouwen.

Een paramedisch beroep doe je vanuit de passie voor medisch werk én mensen. En dat vraagt om menselijk maat, om maatwerk. 

Iets wat het onderwijs mij mocht leren: maatwerk bestaat. Nu de zorgverzekeraars en jullie nog.

Vriendelijke groet, Lise