Ontvangen

Alle afgelopen jaren stuurde ik vaak voor de zomer en winter een mailing rond waarin ik de levenslessen en tendensen van de afgelopen tijd deelde. Dit jaar kwam daar voor het eerst verandering in, het hoefde even niet, ik voelde hem even niet. Maar vandaag: stroomt het weer, ik leg uit waarom.

De zomer komt langzaam tot haar einde en ik begin eindelijk rust en ruimte te voelen om erover te schrijven en delen. Nu er minder druk op het ondernemen ligt voel ik ook minder druk om met social media bezig te zijn. Wat allereerst een absolute bevrijding is. Want blijkbaar zat er veel druk op het 'moeten' post en zichtbaar zijn voor mijn bedrijf en inkomsten. Nu ik sinds maart een contract voor 0,5FTE heb bij de Vrije school Zutphen, voel ik die druk niet meer zo.

Voor de vakantie ontstond er ook een mooi gesprek over met een paar leuke meiden: want waarom deel je wat je deelt? Waarom deel je dit niet in kleinere kringen met bekenden i.p.v. met een groep vage bekenden of zelfs vreemden? Waarom doen we wat we doen?

Natuurlijk is dit het idee van social media.

Enerzijds is het daardoor een platform waar ik op goede dagen inspiratie en zelfs nieuwe vriendschappen aan over houdt, op slechte en volle dagen staat of zelfs werkt het me alleen maar tegen. Voel ik er meer concurrentie en strijd door, minder plezier, meer moeten.

Het trekt ons toch eerder uit verbinding dan dat het ons verbinding brengt. Zowel met onszelf als met de buitenwereld, omdat het alleen maar draait om de buitenwereld.

Toch voel ik een blijvende drive om via deze media te inspireren, om een bericht vooruit te sturen omdat het mij past en raakt op dat moment én dit wellicht ook voor een ander kan gelden.

Zoals ik voor de zomer al schreef, mijn grootste les van het afgelopen jaar zit in mijn verhouding tot het leven: je kunt het leven ervaren als strijd en gedoe (wat het vaak ook lijkt te zijn) óf je leert je er anders toe te verhouden. En die les blijft terugkomen, zo ook deze zomer, toen de katalysator onder onze auto vandaan werd gestolen op een ongezellige P+R plek in Florence. En ik hoor je denken: Ow nee, Lies, wat een gedoe! Nou, we hebben, juist daardoor, een fantastische vakantie gehad! Omdat we vanuit allerlei kanten zijn geholpen en gedragen zonder het soms zelfs echt te hoefde vragen. Het was de ultieme levensles in ontvangen.

Want daar waar we op social media (én daarbuiten) leren delen over “geluk of lijden”, leren we niet dat hulp vragen of ontvangen iets is wat we evengoed waard zijn. Wat evengoed “stoer” of moedig kan zijn. We leren niet dat aandacht en liefde ontvangen op onze pech óf misschien zelfs onze verantwoordelijkheid er ook mag zijn.

We worden vooral bemoedigd op “zelf doen” en we vereenzamen erin als we niet oppassen.

Zo zien we het overal, de media houdt ons dit beeld voor. ''Je bent sterk als je het zelf en alleen kan'', maar het pijnlijke en verdrietige hieraan is dat je daarmee vaak de liefde buitenhoudt en oude overlevingsstukken in iemand aanmoedigt (en geloof me, ik kan het weten).

Liefde kan niet alleen zijn, liefde wil delen, liefde wil samen zijn! En ondanks we in onze harten zo hard kunnen verlangen naar samen, vinden we het lastig om onze zelfstandigheid ervoor in te leveren.

Houden we de deuren dicht om afwijzing of pijn of anders buiten te houden. Willen we ergens dus liever alleen dan samen, want dat kennen we, dat wordt bemoedigd.

Nee, deze vakantie leerde ons dat delen van pech super waardevol is, iets is wat we voor altijd in onze harten meedragen. Het leerde ons hoe lief en warm mensen zijn én hoe we daarin mochten ontvangen én vooral ontspannen!

Iets wat overigens ook nog eens haaks staat op de overtuiging dat je minimaal moet teruggeven als je ontvangen hebt. Of dat je pas mag ontvangen als je gegeven hebt.

Herkenbaar toch? Want is dit wel netjes t.o.v. de ander?

De werkelijke vraag luidt: vanuit welke beweging doe ik iets voor een ander? Hoofd of hart? Omdat het moet of omdat ik vanuit liefde iets wil doen? En de vraag deze vakantie rees: wat als het een collectief geven en nemen is die niet op individueel niveau uitgewisseld hoeft te worden?

Wat als we soms belangeloos iets doen voor de ander zonder verwachten daar iets voor terug te krijgen? Krijgen we dan écht nooit meer iets terug van het leven? Ik geloof dat dus niet meer. Ik geloof dat we dan, op een ander geschikt moment, iets terugkrijgen. Noem het karma, noem het voorzienigheid, ik weet niet wat ik het wil noemen. Maar ik vind het prachtig!

Zo ontmoette we op de avond van de gebeurtenis een Nederlands stel die net terugkeerden uit Florence. Zij hadden vorig jaar autopech gehad op Corsica, liepen na onze ontmoeting verder en konden het vervolgens niet over hun hart verkrijgen om naar hun verblijf te rijden. Ze reden terug met hun Mini, klapte de stoeltjes achterin hun auto uit en besloten, met een fles de aqua, samen met ons te wachten. Om ons vervolgens ook nog eens via omweg terug te brengen naar onze verblijfplaats.

Vanuit hun eigen ervaring ontstond hun daad. En het heeft ons absoluut geïnspireerd om dit in de toekomst ook eens terug te doen voor anderen.

Een ander Nederlands gezin die wij (daarvoor kort) ontmoette op ons verblijf, leende ons zomaar, de auto uit om aangifte te doen en andere dingen te regelen. Nogmaals: inspirerend en hartverwarmend.

En dat in een wereld waarin we steeds meer worden verdeeld en mensen worden afgeschilderd als “niet te vertrouwen”! Mijn en ons vertrouwen is deze zomer juist exponentieel gegroeid. De meeste mensen deugen inderdaad! Deze bizar toevallige ontmoetingen voelden heel kloppend ofzo. Alsof het allemaal zo moest zijn.

Daarbij wil ik nog de lieve medewerkers van onze Agriturismo noemen én twee lieve Duitsers die wij ontmoette op een pastaworkshop die wij deden. Ook zij brachten ons, zomaar, weer heen en terug.

Behalve de 8-10 bel-uren met de verzekeraars (die, okay, echt wel gedoe zijn) hebben we onze vakantie volledig kunnen vieren zoals we hadden gewenst. Zelfs onze planning is nauwelijks aangepast. En zo al met al: voel ik me meer verrijkt door deze vakantie dan normaal gesproken.

En natuurlijk scheelt het dan ook dat het met de auto en verzekering allemaal ook goed kwam.

ik ontvang en geef me over

vraag om hulp en laat me beloven

dat ik overleef en liefde verdien

ondanks ik het niet altijd zo kan begrijpen of zien

het leven is een universeel ontvangen en geven

zelfwaarde is hierin niet van belang

ik word gewoon gedragen

dus ik ontvang

Waarom ik dit verhaal deel is dus een simpel woord: inspiratie.

In 2020 concludeerde ik na mijn yoga opleiding dat de verandering van de wereld bij jezelf begint. Ik schreef een blog over hoe ik die wereld voor me zie en dagelijks probeer ik dingen te delen die voor mij bijdragen aan die mooiere wereld. Zo ook dus dit verhaal.

Ik wens dat we op collectief niveau voor elkaar leren zijn en zorgen. Meer delen op fysiek en werkelijk vlak i.p.v. op social media. Deel weer meer mét elkaar, wees er voor elkaar én draag elkaar.

En dan is er nog een heel groots en belangrijk ding wat in deze blog absoluut gedeeld moet en mag worden. Want er is op de achtergrond de afgelopen maanden nog iets in gang gezet wat in de strekking van deze blog past:

EIND NOVEMBER KOMT MIJN DICHTBUNDEL “in stil dialoog” UIT BIJ PALMSLAG UITGEVERIJ.

Ik ga delen wat mijn hart en hoofd de afgelopen jaren op papier hebben gezet, in de hoop ook andere hoofden en harten te mogen raken.

Deze zomer rondde ik de redactie af en de vormgeving gaat nu van start. het voelt nog gek om de uitnodiging hiervoor te versturen omdat we nog midden in het creatie proces zitten. Tóch wil ik graag zoveel mogelijk mensen uitnodigen om erbij te zijn omdat ik weet dat het een bijzonder moment en een bijzondere middag gaat zijn.

Op MAANDAG 25 NOVEMBER zal mijn bundel officieel in de verkoop gaan maar op ZONDAG 24 NOVEMBER is de boekpresentatie.

Wil jij daar nou bij zijn? Geef het even aan via deze link: dan weet ik op hoeveel gasten ik kan rekenen.

Wil je de bundel kopen? Geef je interesse alvast hier aan!

Al met al hoop ik jullie daar te zien of anders op een ander moment! Ik kijk er met veel spanning, vreugde, plezier en liefde naar uit.

Deel, inspireer, heb lief en zorg voor elkaar dit najaar!

Liefs, Lise