Logopedie: mijn beproeving om mijn ware stem te vinden.

In 2009 startte ik vrij impulsief aan de opleiding logopedie omdat ik geen auditie durfde te doen bij conservatoria (ik wees mezelf af, voor dat zij het konden doen....). Ik wilde musicalster worden, zingen en iets met stem doen. Na een dramatische auditie voor de docent drama opleiding, besloot ik dat logopedie ook met stem te maken had en dat deze opleiding het dan maar ging worden. De eerste twee studiejaren waren al boeiend, want ik bleek dyslectisch. Daar waar je zou denken dat taaltherapeuten (lees: logopedisten) rondlopen om je te begeleiden, ontving ik de jaren daarna alleen maar oordelen over dat je met dyslexie geen goede logopedist kon worden. Ieder tentamen moest minimaal 2x over en uiteindelijk eind tweede jaar haalde ik mijn propedeuse omdat ik eindelijk mijn tentamens op een laptop mocht maken. De laatste 2 jaar van de opleiding, deed ik 4 jaar over. Ik liep 6 stages, daar waar er maar 2 nodig waren. Vandaag vond ik één van de beoordelingsformulieren. Het was 2013-2014, mijn ouders lagen net in scheiding. Ik zat slecht in mijn vel maar had één doel voor ogen: stemtherapeut worden. Ik was vol goede moed aan deze stage begonnen, kreeg wel kritische feedback maar leerde daar veel door op deze plek. Totdat ik in januari 2014 als donderslag bij heldere hemel de meest lelijke eindbeoordeling ooit ontving, en daarmee bedoel ik lelijk op intens gemeen vlak. Deze beoordeling was geen beoordeling, het was een veroordeling. Ik citeer: ''Wij denken dat het beeld van het eigen handelen van Lise vertroebeld wordt door de WENS van Lise zelf om een stemtherapeut te zijn. Zo heeft ze zich bij ons geprofileerd''. en ''Ze DENKT zelf dat ze goed is in ademoef. (plank-voor-kop), standaardbehandeling op stereotype'' ''Zegt zelf 'sensitief' te zjin, maar handelt er niet naar. Is alleen maar met zichzelf bezig'' ''Omgangsvormen niet professioneel'' ''Wilde flexibel, creatief en doelgericht zijn'' ''Magere mondeling en schriftelijke taal'' Op een schaal van 0-3 kreeg ik voor alles een NUL. In dit eindgesprek zat ik met mijn docent stagebegeleider en ik heb geen bijstand gekregen. Ook achteraf niet. Alleen maar meer vragen, zelfs van mijn mentor (SLB'er) ''kan je niet beter stoppen met de opleiding Lise?'' Na de afgelopen weken dit verhaal (toevallig ;) ) een aantal keren met mensen gedeeld te hebben vind ik vandaag dit formulier. Het raakt mij opnieuw, MAAR dit zijn de laatste tranen die ik erom laat. Vandaag gaat dit formulier ritueel in verbranding en laat ik deze oordelen los. Ik zie in de woorden die deze begeleider mij gaf zijn eigen pijn en veroordeling, het ging niet alleen om mij er was veel meer aan de hand. Maar deze oordelen hebben mij wel getekend en heb ik in de jaren daarna weer moeten overwinnen. Als iedere quote een dolk in mijn hart was, heb ik er in de laatste jaren minimaal 6 (want tijdens de andere stages zijn ook wel wat dolkjes uit voortgekomen) uit moeten trekken om te komen waar ik nu ben: Een adem- én stemtherapeut met waanzinnig lieve en dankbare cliënten, die vol dankbaarheid en vertrouwen bouwt aan haar eigen praktijk. Dat ik toen in 2014 mezelf nog bijeen heb weten te raken, vol wilskracht om die opleiding af te ronden, verbaast me nog steeds. Want zelfs daarna is er nóg een stage verkeerd afgelopen omdat ik mijzelf teveel liet zien en horen: te kritische vragen stelde. In het kort: ik heb de opleiding ervaren als een continue afwijzing op wie ik ben en waar ik voor sta. Er zijn enkele stagebegeleiders en misschien één docent geweest waar ik me door gezien en begrepen heb gevoeld. Die mij hebben weten te coachen in een richting die helpend en constructief was. Mijn stem was te duidelijk, ik stelde te moeilijke vragen en had een té groot onrechtvaardigheidsgevoel. ik hoorde altijd alle klachten van klasgenoten, maar eindigde altijd alleen op de barricade en werd daar ook altijd alleen afgeschoten. Werkelijk en ik overdrijf niet: ik kan een compleet boek schrijven over deze 6 jaar van mijn leven. En we noemen het ''Lise's beproeving om haar ware stem en waarheid te vinden'' Ik laat die pijn van toen los. Want het is goed geweest, het maakt me wie ik vandaag ben en daar ben ik dankbaar voor en gelukkig mee. Ik heb mijn ware stem kunnen vinden door dit hele proces, juist door deze modder te gaan en door de twijfels die aan mij gesteld werden. Vandaag besluit ik dat ik de term logopedie ga loslaten. Ik ben vrij, vrij van de oordelen en ga mensen helpen hun ware stem te vinden. Los van alles wat 'zou moeten zijn' en los van 'evidence based handelen'. Want dit heeft naar mijn gevoel nog nooit iemand gelukkig gemaakt en dichterbij zichzelf gebracht. Welke vorm het precies wél gaat worden, gaat zich de komende maanden uitwijzen. Ik neem jullie mee in dit proces. Maar voor nu, vandaag: laat ik dat wat voor logopedie voor mij symboliseert, los.