Laat je licht zien!

''Waar word je blij van?'' vroeg ik hem.

*het bleef stil*

''Ben je weleens blij?''

*hij zocht naar antwoord*

''Mag je blij zijn van jezelf?''

Hij keek me aan en zei ''Dat vind ik vaak best lastig''

Na flink doorvragen en zoeken kwamen er steeds meer woorden op papier.

Man man, wat zijn we toch goed in onszelf en de ander geen licht in de ogen te gunnen.

In zien wat er niet (goed) is, wat we missen en tekort-zijn.

Hoe zonde dat dit ons licht weg neemt, onze vreugde tempert.

Toen we eenmaal een mooi lijstje met vreugdevolle dingen hadden, vroeg ik hem te gaan zitten met de ogen gesloten. Rustig in en uit te ademen en alle emoties van het afgelopen gesprek de revue te laten passeren.

Want ja, in ieder gesprek wordt er vaak van alles geraakt in ons. Dit zijn we niet altijd allemaal bewust gewaar, maar ook een gesprek kan veel in beweging brengen.

We zuchtte een aantal keren uit om die frustraties, verdriet en pijnen los te laten.

Ik vroeg hem contact te maken met zijn licht, in zijn hart.

Om door, alle lagen die om het hart heen gebouwd zijn, heen te kijken.

Het licht, vuur en plezier in zijn hart te voelen branden.

Er verscheen een zachte glimlach om zijn mond.

''Wat zou dit deel van jou graag willen doen? Vandaag, morgen en in de toekomst?''

Ik vroeg het hem te voelen er doorheen te gaan.

''Hoe kan je dit licht meedragen?''

Hij opende na de oefening de ogen en zei: ''Ik zou ook graag anderen laten zien dat het zo ook kan, maar dat klinkt zo egoïstisch''.

Waarop ik zei: ''Wat is er mis mee om anderen te inspireren met jouw licht, plezier, vreugde? Volgens mij is daar niks mis mee.''

Hij knikte. ''Dat is zo, inspireren is een mooi woord''.

''Als we toch het licht in elkaar mogen inspireren. Mogen laten zien dat het goud in mij, ook in jouw aanwezig is. Wordt de wereld alleen maar mooier toch?''

We lachten, er was oprecht blijdschap en plezier.

Schijn je licht, inspireer de ander.

Je hebt het in je.

Altijd!