Ik omarm wat ik voel
Ik was 14 toen ik besloot dat alle angsten die ik had er zijn om te overwinnen.
Al vanaf jongs af aan had ik angstaanvallen, paniek en overweldigde het leven mij. Ik was benauwd (had dus ook astma) en voelde mij geremd, ik kon niet genieten van het leven want ik voelde overal dreiging.
Dus zette ik mezelf er vanaf mijn 14e overheen, ik besloot mijn angst niet te voelen en dingen tóch te doen ongeacht wat ik voelde. Op dit eerste moment voelde het super stoer/gaaf/goed, gaf het een goede adrenaline-kick. Maar later werd het een patroon van onderdrukking.
Wat ik toen niet wist en nu wel weet, is namelijk dat je angsten/gevoelens niet overwint... je hebt er mee om te leren gaan.
Gevoel kan je namelijk niet bevechten,
Gevoelens overwin je niet,
Gevoelens stop je niet weg,
Gevoelens zet je niet opzij,
Voor gevoel kan je niet vluchten.
Dit is wat ik nu weet: op mijn 14e stapte ik in een fight-modus. Ik ging een gevecht met mezelf en mijn gevoel aan. Ik besloot de bal onder water de duwen, want: wat je niet voelt, kan je ook niet deren.
Rond mijn 20e landde ik in een Burn-out, want ik kon het niet meer. Ik was moe van iedereen redden en mezelf over mezelf heen te tillen.
Sindsdien ben ik op zoek naar een manier om met al mijn gevoelens om te gaan.
En wat blijkt? We mogen onze angsten en gevoelens omarmen. We mogen ze juist voelen en meenemen op de weg naar bevrijding. Accepteren dat we voelen wat we voelen!
De laatste jaren hoor ik veel hoe moedig en dapper anderen mij vinden, en ja -dankjewel- ook ik ben trots op waar ik nu sta! Maar (!) ik maakte vaak keuzes ten koste van mezelf en mijn vrijheid. Ten koste van mijn innerlijke vrede en lichamelijke gezondheid. Want dat wat je opkropt, blijft ergens zitten.
Als je bedenkt dat ik als kind veel paniek aanvallen had en constant angst voelde voor de hele wereld, het leven en de dood. Kan je je wellicht ook voorstellen dat deze angsten er nog steeds kunnen zijn, die verdwijnen niet zomaar. Maar ik heb de afgelopen jaren geleerd mij anders te verhouden tot mijn gevoel. Ik mag (angst) voelen, dit omarmen en meenemen een nieuwe ervaring in. Want ondanks dat die angsten meestal irrationeel zijn en je hartstikke veilig bent, beschermen je emoties je tegen mogelijk gevaar (thank god, want we zouden zonder niet overleven en ongeleide projectielen zijn).
Dus ben ik mijn angsten dankbaar, voor de bescherming die ze mij willen bieden en de pijn die ze mij willen helpen voorkomen.
Maar ik zie ook dat ik graag in vrede wil leven! Ik wens te genieten en ontspannen door het leven te gaan en (hopelijk in een verre toekomst) ook ontspannen mijn dood in te kunnen glijden. Ik wens terug te kijken op een leven die de moeite waard was.
Ik neem mijn angsten mee de toekomst in, ze zijn een deel van mij.
Ik zet ze niet meer opzij, ik neem ze mee op reis.
Telkens als er eentje zich aandient deze te voelen, accepteren en meenemen.
En dan laten ze misschien een keer los. Zien ze dat het leven te vertrouwen is, dat het leven een feestje en iets is waar je met recht van mag genieten.
Ik omarm wat ik voel en neem dit mee op mijn pad naar innerlijke vrede!
Vrij ben ik om te voelen, om te zingen, dansen, bewegen en gek te doen.
Vrij ben ik om mezelf te zijn.
Vrij ben ik! Met alles wat mij, mij maakt!