Go with the flow
Begin september stond ik namens H3lab Onderwijs op een middelbare school in Amersfoort om een introductieprogramma te draaien voor een 4e jaars klas. Indeling: 3 blokken van 45 min met kennismakings- en samenwerkingsspellen, gespreksstof en kickboksen. Een geweldige, intensieve en wederom leerzame dag!
Al vrij snel stuitte ik in de eerste klas op een bak weerstand.
Ik gaf een keuze: blijven hangen in je weerstand en er een zware en vervelende ochtend van maken voor jezelf. Of er het beste van maken.
Een aantal pakte deze op en na een terugkoppeling van mijn observatie op de klas kwam er in dialoog wat kleine beweging. “We willen elkaar helemaal niet leren kennen mevrouw, we zitten maar 2 lesuren in de week in deze klas” en zo volgden er nog wat uitspraken die de sfeer in de klas wat liet verzachten.
Mooi dacht ik, wellicht dat dit bewustzijn meer flow geeft.
Tweede blok: geen flow. Het stagneerde en het verzet groeide. Dezelfde leerlingen bleven meedoen en dezelfde leerlingen deden niks, lieten zich niet stimuleren en deden de opdrachten onder eigen voorwaarden.
Ik stelde de vraag: “wat willen jullie wél doen?”
“Gewoon iets rustigs mevrouw” riep de een,
anderen vroegen om “niks” en de “weet ik veel” vloeide rijkelijk.
Ik deed suggesties: niks was goed.
Conclusie: Niks was goed.
Dus besloot ik te varen op de flow.
“Is goed, dan gaan we nu 20 min vervelen en niks doen. Ow en mocht er een suggestie opkomen, is deze welkom!”
Wat er toen gebeurde was waanzinnig: geen weerstand (okay: wel verbaasde blikken). Maar: nul weerstand en die kwam ook niet.
De leerlingen namen plaats, stoelruggen richting midden van het lokaal en hebben (met soms licht gegrinnik en gefrunnik) 20 min in stilte niks gedaan. Er was zelfs een moment dat het écht 2 minuten stil was.
Ook licht verbaasd besloot ik erbij aanwezig te blijven, ondanks dat ik er van alles van vond en oplossingen/alternatieven zocht, ik bleef erbij. Ik beruste erin. Dit is wat het is en blijkbaar heeft deze groep dit nu nodig.
De les liep af, we sloten af en de klas liep rustig naar buiten door naar het derde blok.
Ik behaalde gisteren een onverwacht doel met een groep onbekende leerlingen: 20 minuten in stilte aanwezig zijn en niks doen.
Dit verhaal deel ik omdat ik trots ben op hoe dit moment ontstond en mocht zijn. Op hoe ik de stroming volgde.
Ik ervaar vrede met dat ik deze groep niet mee kon krijgen ondanks dat ik er ook van baal. Beide ervaringen mogen er zijn, in het moment en ook daarbuiten.
Ik heb mijn best gedaan en meer kon ik niet doen, de vrede van de leerlingen leerde me dat het okay was. Dus ben ik er okay mee.
Niks doen is het moeilijkste wat er is. We leren het nergens, kunnen het nauwelijks. Dus ergens hoop ik dat deze 20 minuten verveling wat voor hun heeft mogen opleveren. Het heeft
mij als docent veel gebracht: vrede met niks.
En dan het idee dat de jongeren na deze les thuis kwamen en vertelden “niks” te hebben gedaan. En dit keer: was het echt zo!

Comments