Gewoon Mezelf

“Ik vind het soms moeilijk om logopedist te spelen” zei ik een aantal jaren geleden in een stagegesprek met mijn toenmalige begeleidster. De begeleidster keek me verontwaardigd aan, “Het is geen rol die je speelt” zei ze. 

Steeds meer kom ik erachter dat het voor mij toen wel echt zo voelde. Toen wellicht onbewust maar achteraf vallen stukjes op zijn plek.

Precies een jaar geleden volgde ik een fantastische cursus systemisch werk. Direct in de eerste twee uur werd ik geraakt door een opmerking van een collega logopedist:

“Je moet toch jezelf kunnen zijn als therapeut” zei ze. Deze opmerking raakte een gevoelige snaar.

Zelden had ik op een stage ervaren dat ik echt mezelf mocht zijn bij cliënten. Ik werd geleerd in het keurslijf van een therapeut te werken: formeel en afstandelijk.

Althans: zo voelde het voor mij.

Ik werkte liever informeel en in verbinding met cliënten. 

Natuurlijk was het goed om op deze manier mijn en de cliënt zijn grenzen te leren kennen. Maar wat een lastig proces.....

Ook toen ik het werkveld in stroomde kon ik dit nog voelen. Alsof ik consequent een voet op de rem moest houden. Wel minder, maar nog wel aanwezig.

Begin 2017 had ik niet durven dromen of denken dat ik zo snel al voor mezelf zou starten. Maar terugkijkend op 2017 is GewoonLise de beste keus die ik voor mezelf heb kunnen maken.

Ik merk op dat ik nu in continue afstemming en verbinding met de cliënt werk en dat maakt me gelukkig (& mijn cliënten trouwens ook).

Ik behandel en coach nu “Gewoon” zoals ik het zou willen doen en zoals ik een therapeut zou willen ervaren. 

Ik ben benieuwd: wat maakt een therapeut voor jou goed? Hou jij van een formele of informele relatie met je therapeut? En hoe ziet dat er dan voor jou uit? Waar ligt de grens? En kan die grens worden vastgelegd? Of kan die vanuit afstemming met elkaar worden bepaald?