Back to basic

Bij mijn terugkomst van de yoga opleiding vorig jaar voelde ik het al, het leven in een community - dichtbij de natuur en aarde, brachten me terug bij de essentie van het leven, van mijn leven.

Wat die essentie in mijn ogen is: verbinding met je omgeving, liefde, natuur, bewegen, ademen en zingen.

Dát is waar het leven over gaat: goed verbonden zijn.

En telkens als ik uit die ''essentie-bubbel'' stap, ook na Ibiza weer, merk ik hoever we een realiteit van onze basis af hebben gecreëerd. Wat een Rat-race we in leven, met volle agenda's, online telefoons en verwachtingen. Ik zie hoe de media en reclames ons vertellen dat we meer moeten / anders moeten / beter moeten. Dat we niet goed genoeg zijn, niet goed genoeg doen. Dat we van alles nodig hebben om ons compleet en heel te voelen. Hoe onze agenda zich vult met tijd voor/met anderen. Hoe we onze gezondheid opofferen voor anderen. Om nog niet te spreken van de tekortkomingen in ons zorgsysteem, want evengoed: de zorg is ziek.

Maar goed, ik wil naar de kern van deze blog: de verandering in de technologie.

Van mijn geboorte in 1991 tot nu, zijn we bewogen van leven zonder mobiele telefoons naar leven met mobiele telefoons. Van leven zonder apps en digitale hulpmiddelen naar leven mét apps en digitale hulpmiddelen. Van leven met een Nokia 3310 tot leven met een smartphone/smartwatch.

Van offline (mogen) leven naar constant online leven.

En echt: ik ben er dankbaar voor. Dankbaar voor wat het me dagelijks biedt en de afgelopen jaren heeft geboden. De verbinding die het soms geeft en de mensen die ik erdoor heb leren kennen.

Tevens zie ik dat ik zelf de lat zo hoog leg voor mezelf, er zijn overtuigingen die vinden dat ik direct moet reageren anders....., gedachten die nieuwsgierig zijn naar de reactie van ...., en gevoelens die beïnvloeden dat ik tóch nog eens op Instagram kijk.

MAAR

Ik kan het niet meer

Daar waar ik veel mensen hoor spreken over hoeveel verbinding we met elkaar hebben, heb ik mij het afgelopen jaar meer en meer voelen vereenzamen. En niet om zielig te doen: ik ben niet eenzaam. Ik heb een boel liefdevolle en waardevolle mensen om mij heen waar ik erg dankbaar voor ben.

Maar er is iets in mij, wat deze zogenoemde 'verbinding' in de technologie niet meer in deze mate kan en wil verdragen. Ik krijg steeds meer aversie van Whatsapp, Facebook en ja: ook Instagram (wat nu META heet.....een naam en verandering die mij kippenvel geeft en een neiging om weg te rennen).

Ik zie hoe deep-fakes, framing en photoshop onze werkelijkheid en perspectief constant vervormen en gaan maken dat we langzaam steeds minder kunnen gaan vertrouwen.

Ik zie hoe gemakkelijk we elkaar via een bericht kunnen kwetsen of verkeerd kunnen begrijpen en tóch gaan we massaal door met deze ontwikkelingen.

Als META niet mijn reclame-middel was geweest, was ik al van social media afgegaan.

Want wat ik zie is steeds meer verwijdering. Steeds meer gemis en afzondering.

In plaats van bij elkaar langs fietsen, appen we. In plaats van bellen, appen we.

In plaats van fysiek contact, appen we.

We horen en zien elkaar steeds minder ECHT.

Gesprekken worden steeds oppervlakkiger en de technologie neemt een deel van die creativiteit, werkelijke verbinding en 'kritisch' zelfdenkend vermogen steeds meer weg.

Want waarom zelf de weg onthouden als ik elke keer google maps aan kan zetten?

En dan spreek ik in deze blog even niet over de stress-hormonen en verslavende werking die al die apps op ons lichaam en geest hebben.

Ik weiger te geloven dat dit de toekomst is. Als in: ik zie het nut van de technologie en zie wat een verrijking het kan geven en ondersteuning het kan bieden.

MAAR: de hele dag met zo'n scherm met meldingen in je handen / om je pols / in de buurt die ons telkens uit het huidige moment haalt, is dat dan de toekomst? Maakt dát ons nou gelukkiger?

Constant bezig moeten zijn met anderen en de buitenwereld? En verantwoording moeten afleggen over je tijd en keuzes? Ik geloof het niet. Ik geloof niet dat ik daar gelukkiger van word en méér verbinding van ga voelen. Sterker nog: ik heb dat niet zo ervaren het afgelopen jaar.

Ik ben al mijn meldingen al gaan uitzetten, maar hoe ik het ook wend of keer: ik krijg stress van mijn smart-phone. Er zijn continue gedachten, overtuigingen en ideeën die me weer terug dat ding in zuigen en ik wil geen slaaf zijn van al die apps, geen slaaf zijn van al die berichten en meldingen.

Ik wens mijn energie nuttig te kunnen gebruiken voor een werkelijk verbonden toekomst. Ik wil genieten in het NU!

En mocht je denken: wat heeft dit te maken met de adem, stem en lichaam?

Wel, een hier volgt een korte en krachtige uitleg van de Polyvagaal Theorie.....

Om ons ontspannen en veilig te kunnen voelen, hebben we intimiteit en diepgang nodig.

Werkelijke verbinding, FYSIEKE verbinding.

En niet alleen met onszelf, maar vooral met mensen om ons heen.

Daar gaat onze nervus vagus (hersenzenuw) helemaal lekker op.

Dus hoe meer wij in het individualisme doorgaan en hoe meer wij 'via het scherm' gaan doen, hoe armer we worden. Hoe leger we worden. Hoe onveiliger we ons gaan voelen met de medemens en de buitenwereld. Hoe verdeelder wij worden.

And I am done with that.

Het is tijd om weer goed te verbinden, fysiek en mentaal.

Bruggen te bouwen en elkaar te vinden.

Het is klaar met alleen werken, zelf doen.

We zijn allemaal één en hebben elkaar fysiek nodig om te helen.

We helen onszelf in samenzijn, niet in isolatie.

Dus heb ik besloten dat ik een deel van de technologie ga loslaten.

Mijn huidige SMART-phone krijgt een nieuwe functie: namelijk die van kleine tablet.

Hierop kan ik 1 of 2x per dag META gebruiken voor GewoonLise. Ik blijf dus nog wel online werken.

Maar ik stop met constant online (willen) zijn en wil weer naar een spontaan en fysiek leven,

Mijn wens is meer te gaan bellen en zodoende stap ik terug naar een simpele Nokia (of soortgelijk toestel).

Ik wil niet meer 24/7 online leven, ik wil terug naar de natuur, naar het nu.

Terug naar de basics en de essentie.

VOELEN DAT IK LEEF VOOR MEZELF, in samenleving met anderen.

Goed verbinden met de mensen om mij heen.

Niet meer middels een schermpje mezelf blootstellen aan wat allemaal niet is en meer moet.

Ik kies voor goede verbinding.

Ik kies voor rust, (adem)ruimte en ontspanning in lichaam én geest.

Voor diepgang, intimiteit en verbondenheid met mezelf en iedereen.

Ik ben benieuwd naar jouw gedachten hierover, of ik je aan het denken heb gezet en of je het ook weleens overwogen hebt. Laat het me weten in de comments, je reactie is welkom en wellicht zelfs helpend voor anderen. Let's spread connection, love and positivity!

p.s. misschien krijg ik spijt of blijkt het toch een onhandige beslissing te zijn. Maar ik wil niet meer rondlopen met de gedachte dat ik die Nokia weer terug wil, ik wil het ervaren en gevoeld hebben. Een leven zonder SMART-phone om mij heen. Ik beroep mij evt. graag op mijn recht om terug te komen op mijn statement. Zie evt ook de voorgaande blogpost hierover ;).